SVEN IN IJSLAND: DAG 50: 70 JAAR ONAFHANKELIJKE REPUBLIEK IJSLAND


		IJSLANDREIS 2014 29-04-2014 > 27-05-2014 28-05-2014 > 29-05-2014 30-05-2014 > 13-06-2014 14-06-2014 > 25-06-2014

Dag 50: dinsdag 17 juni 2014
Traject:	Berunes (IS) > Borgarfjördur Eystri (IS)
Via:	Egilsstadir
Kilometer auto:	154 km
Kilometer totaal:	10.554 km
Km-teller auto:	010.794
Weer:	Opnieuw een zeer zonnige dag met op sommige plaatsen zelfs temperaturen tot 24 graden. In de late namiddag meer bewolking en ’s avonds regen.

DAG 50: 70 JAAR ONAFHANKELIJKE REPUBLIEK IJSLAND

17 juni 1944: IJsland wordt een onafhankelijke republiek, vandaag precies 70 jaar geleden (Berunes, Berufjördur, IJsland)

De zon scheen reeds uitbundig op de omringende bergen, er was geen wolkje aan de lucht en het wateroppervlak van de Berufjord vertoonde geen enkele rimpeling. Ziedaar de beschrijving van hoe ik het omringende landschap zag, evenwel niet vanmorgen, zoals ik eerst dacht, maar in het holst van de nacht, om 4 uur! Het leek me nochtans al laat. Niet dus, en ik draaide me nog eens om in mijn kleine, knusse kamertje op de zolder van het oude boerderijgebouwtje dat zo uit Bokrijk scheen te zijn weggeplukt.

Om 8 uur scheen de zon nog steeds, maar ze stond nu natuurlijk al veel hoger. Een ideale dag om de nationale feestdag van de IJslandse Republiek te vieren, die vandaag exact geleden 70 jaar oud was. Inderdaad, 70 jaar geleden, in volle oorlogstijd, zagen de IJslanders hun kans eindelijk schoon en verklaarden ze zich onafhankelijk van het door de Duitsers bezette Denemarken. Kwestie om er snel bij te zijn, want de Denen hadden wel iets anders aan hun hoofd. 17 juni is trouwens de geboordedatum van Jón Sigurdsson, IJslands grote held, die streed voor een onafhankelijk IJsland.

Op het platteland rond Berunes was niet veel te merken van deze speciale dag, behalve dan het blauw-wit-rode Scandinavische kruis die vóór het kerkje op het erf van de boerderij wapperde in een licht briesje.

Voor het ontbijt werd ik ontvangen door Baddi (of voluit Baldwin), een vriendelijke jongeman die samen met zijn vriendin het ‘drukke’ stadsleven van Reykjavík vaarwel had gezegd. Zij logeerden nu in een caravan op het erf van Berunes en hielpen Ólafur en Anna mee met het runnen van de jeugdherberg en de boerderij. Het ontbijt hier was zoals steeds schitterend. Ólafur kwam zich bij mij zetten en we praatten nog een tijdje over IJslandse belangrijke zaken.

Rond 10 uur nam ik afscheid en reed de oever van de Berunesfjord in de richting van het binnenland af. Na een 5-tal kilometer zag ik aan een klein strandje bizarre rotsformaties. Ik hield er een korte stop om te genieten van het prachtige landschap. Het werd ronduit warm. Reeds halverwege de morgen gaf de thermometer van de auto reeds 20 graden aan, wat heel wat is voor IJsland.

Ik reed aan het einde van de fjord de Öxipas naar het 70 kilometer verder gelegen Egilsstadir op. Hoe hoger je de 532 meter hoge pas op klom, hoe mooier de omringende besneeuwde bergen tegen de staalblauwe lucht afstaken. Wat een verschil met 6 weken geleden, toen je je hier nog volop in de winter waande. Nu ook nog lagen er hier en daar grote hopen sneeuw langs de kant van de weg, maar dit was niets vergeleken met begin mei.

In Egilsstadir deed ik nog wat inkopen in de plaatselijke Bonus, die ook op deze feestdag open was. Ik reed verder naar het noorden in de richting van Borgarfjördur Eystri, waar ik de komende nacht zou logeren. De temperatuur klom af en toe naar 24 graden, wat je hier in deze noordelijke regionen als een hittegolf mocht beschouwen.

Ook in het wandelparadijs van Borgarfjördur was het erg warm, niet door de zon want die was achter wat wolken schuil gegaan, maar door de zachte wind die er waaide. Ik besloot een niet al te lange wandeling te maken in de buurt van het vissersplaatsje, maar een steile klim van de zeespiegel naar meer dan 500 meter maakte deze tocht toch nog pittig. Bezweet maar nog steeds in t-shirt kwam ik na drie uren terug in het dorpje aan.

Na een goede douche en een zelfgemaakte opgewarmde kost in de keuken van het guesthouse Blábjorg viel ik na deze toch nog onverwachtse inspanning als een blok in slaap, hoewel in de kamer naast mij er ook al ‘een aantal forse bomen werden omgezaagd’.