SVEN IN IJSLAND: DAG 12: WINTERSE OMSTANDIGHEDEN IN MEI!


		IJSLANDREIS 2014 29-04-2014 > 27-05-2014 28-05-2014 > 29-05-2014 30-05-2014 > 13-06-2014 14-06-2014 > 25-06-2014

Dag 12: zaterdag 10 mei 2014
Traject:	Borgarfjördur Eystri (IS) > Kópasker (IS)
Via:	-
Kilometer auto:	345 km
Kilometer totaal:	2.965 km
Km-teller auto:	003.205
Weer:	’s Morgens sneeuwbuien, in de namiddag schuchtere opklaringen, 4 graden

DAG 12: WINTERSE OMSTANDIGHEDEN IN MEI!

Een winterse morgen op 10 mei (Borgarfjördur Eystri, IJsland)

Vanmorgen dacht ik dat het was opgehouden met regenen, want gisterenavond hoorde ik de regendruppels nog tokkelen op het ijzeren golfplatendak van het guesthouse. De regen was inderdaad opgehouden, maar de druppels hadden plaats gemaakt voor dikke sneeuwvlokken die uit een egaal grijze lucht naar beneden vielen en alles, behalve de zee, onder een wit sneeuwtapijt toedekten. Ik moest even rekenen, maar vandaag waren we daadwerkelijk 10 mei 2014!

Na een uitgebreid ontbijt op kosten van het guesthouse startten we vol goede moed de auto, want we moesten vandaag nog een slordige 350 kilometer afleggen op weg naar onze volgende halte. Ik wilde niet denken aan de bergpas die we gisterenmiddag waren overgestoken, maar de berijdbaarheid baarde me wel wat zorgen. Zo dicht bij de zee was de weg wel voor een groot deel vrij van sneeuw. We verlieten het vissersplaatsje Borgarfjördur Eystri via de enige weg die verbinding gaf met de buitenwereld. Op de smalle strook weg tussen de kust en de steile puinhellingen waren wat grotere en kleinere rotsblokken op de weg terecht gekomen, en die lagen er gisterenmiddag heel zeker niet. We laveerden er zo goed en zo kwaad als mogelijk langs.

Nadat we deze hindernissen hadden genomen kwamen we onze eerste tegenligger tegemoet. Die gebaarde om te stoppen en hij meldde dat we de bergpas niet konden oversteken wegens teveel sneeuw en dat we best terug keerden om op verder nieuws te wachten.

We waren even verdoofd door deze slechte nieuwstijding en bleven wat staan aan de kant van de weg. Toch besloten we om zelfs eens te gaan kijken wat het probleem was. Vol goede moed reden we de weg naar boven verder. De sneeuw kwam terug, eerst aan de kant en dan steeds meer op de weg. Uiteindelijk bleven er nog twee sporen vrij en op ongeveer 500 meter van de bergpas leek het een verloren spel te gaan worden. Ik stapte uit de auto en ging te voet verder. Er lag 20 centimeter nieuwe sneeuw die er gisteren helemaal niet lag. Daar kon onze auto niet tegenop. Op het hoogste deel aangekomen hoorde ik aan de andere zijde van de pas een zwaar motorgeronk. Tot mijn grote opluchting was een sneeuwploeg aan het werk en hij vorderde gestaag in onze richting. Ik ging terug naar de auto en tegen dat ik er was had de sneeuwruimer me al ingehaald. Het was nog een kwestie van enkele minuten en we konden als eerste voertuig vandaag verder rijden over een netjes geruimde bergpas, het dal van de Lagarfljót tegemoet.

Het sneeuwde nog steeds licht maar uiteindelijk ging die bij het afdalen terug over in regen. We konden weer verder rijden en na een klein uurtje waren we terug in Egilsstadir, waar we onze mondvoorraad voor de komende dagen insloegen.

Hierna volgden we de ringweg 1 in noordelijke richting naar Vopnafjördur aan de noordoostkust. Aangezien de kortste weg via de Hellisheidipas nog afgesloten was, moesten we de ringweg 1 verder volgen. Op de hoogvlakten lag er ook nog veel sneeuw, en de wind zorgde voor sneeuwophopingen op de weg. Na ongeveer 150 kilometer de ringweg te hebben gevolgd, reden we via weg nr. 85 naar het noorden. Via de kleine vissersplaatsjes Vopnafjördur, Bakkafjördur en Thorshöfn reden we de kust af in de richting van het schiereiland Langanes, dat de vorm van heeft van een eendenkop.

Het weer was ondertussen heel wat beter geworden en door de wolken heen kwam de zon af en toe eens piepen. De temperatuur ging evenwel niet mee in het positieve verhaal, want het kwik bleef op een magere 4 graden steken.

We reden onze laatste 50 kilometer over het schiereiland van de Melrakkaslétta, in het IJslands letterlijk de ‘poolvossenvlakte’ genoemd. Het is een uitgestrekte kale vlakte, bezaaid met stenen en keien en zee spaarzaam begroeid. Af en toe ligt er een meertje tussen verscholen. Zeker in deze tijd van het jaar ligt alles er nog winters bij. Hier houden zich inderdaad heel wat poolvossen schuil, het enige inheemse zoogdier dat IJsland rijk is.

Uiteindelijk kwamen we in Kópasker aan, een klein vissersplaatsje aan de westzijde van het schiereiland, waar we vannacht zouden logeren. We hadden onder meer het gezelschap van twee Kortrijkzanen, die na een jaartje in Gent te hebben gewoond (waar anders?) de wereld rondtrokken.

Na ons gebruikelijke avondmaal genoten we nog van een goed glas zelf in IJsland geïmporteerde rode wijn. We hadden het na deze avontuurlijke wel verdiend.

Groetjes van Ginette, Etienne en Sven.