SVEN IN IJSLAND: DAG 13: OP WEG NAAR DE NOORDPOOLCIRKEL


		IJSLANDREIS 2014 29-04-2014 > 27-05-2014 28-05-2014 > 29-05-2014 30-05-2014 > 13-06-2014 14-06-2014 > 25-06-2014

Dag 13: zondag 11 mei 2014
Traject:	Kópasker (IS) > Husavik (IS)
Via:	Raufarhöfn-Ásbyrgi
Kilometer auto:	212 km
Kilometer totaal:	3.177 km
Km-teller auto:	003.417
Weer:	‘s Morgens brede opklaringen, in de namiddag weer betrokken maar droog, 4 graden

DAG 13: OP WEG NAAR DE NOORDPOOLCIRKEL

Strand met wrakhout op nauwelijks 2,5 kilometer onder de Noordpoolcirkel (Hraunhafnartangi, IJsland)

De dag begon bewolkt, maar in noordelijke richting lonkte een blauwe hemel. Toen we ons ontbijt hadden genomen, kwam de zon al aarzelend eens door het wolkendek piepen. Met het weer zou het vandaag in tegenstelling tot de vorige dagen wel meevallen.

Rond 10 uur verlieten we Kópasker en volgden het schiereiland van Melrakkaslétta in noordelijke richting. Het asfalt maakte algauw plaats voor een gravelweg, die ons een groot deel van het schiereiland zou vergezellen. De wolken maakten meer en meer plaats voor de zon. We reden nu eens langsheen de kust, dan weer eens dieper het binnenland in, maar afgezien van hier en daar een boerderij woonden hier heel erg weinig mensen. Vooral de uitgestrektheid van het landschap was overweldigend. Af en toe kregen we de indruk dat we op de maan rond reden.

Na ongeveer 40 kilometer in noordelijke richting te hebben gereden, kwamen we aan de noordzijde van het schiereiland. We naderden Hraunhafnartangi, het meest noordelijke punt van Melrakkaslétta en van het IJslandse hoofdeiland. Hier passeert de noordpoolcirkel op nauwelijks 2,5 kilometer voor de kust. Niet dat wij daar iets van zagen natuurlijk, want het gaat enkel maar om een denkbeeldige lijn op 66°30’ noorderbreedte. Hier gaat op de nachten rond 21 juni de zon niet meer onder. Hoe noordelijker je boven de poolcirkel gaat, hoe meer nachten deze ‘middernachtszon’ schijnt. In de winter gebeurt op 21 december net het omgekeerde. Dan komt de zon een aantal dagen niet meer op boven de poolcirkel. Ook hier geldt: hoe noordelijker, hoe meer dagen dat de zon niet meer is te zien.

Ondanks het feit dat de zon ondertussen uitbundig scheen, bleef de temperatuur steken op slechts 4 graden. Gelukkig stond er niet al teveel wind en was het ondanks de koude nog draaglijk. Niettemin reden we verder en bogen af in zuidelijke richting. We kwamen aan in Raufarhöfn, de meest noordelijk gelegen ‘stad’ van IJsland. Aan de voet van de fel oranje gekleurde vuurtoren had je een schitterend uitzicht op de Noordelijke IJszee.

De reis ging verder in zuidelijke richting en we doorkruisten weer de uitgestrektheid van de ‘poolvossenvlakte’. Na een halfuurtje rijden kwamen we terug aan het beginpunt van onze rondrit over het schiereiland Melrakkaslétta.

Nu gingen we verder in zuidelijke richting, waar we omstreeks de middag in Ásbyrgi (IJslands voor ‘Godenburcht’) aankwamen. Deze 4 kilometer lange V-vormige kloof wordt omringd door tot 100 meter hoge rotswanden. In het midden ligt Eyjan, een steil oprijzend rotsmassief dat geleidelijk aan naar het zuiden van de kloof toe oploopt.

Na het eten en een bezoek aan het informatiecentrum van dit uniek stukje natuurschoon beklommen we het Eyjanmassief en maakten een flinke wandeltocht die toch wel anderhalf uur duurde. De oudjes hielden zich kranig, alhoewel pa toch wel af en toe moest weten ‘hoever het nog was’.

Na de wandeltocht gingen we nog een kijkje nemen op het uiterste einde van de kloof, waar op de bodem uitgestrekte lage IJslandse berkenbossen groeiden. Hier en daar lag er nog sneeuw en de eerste boompjes lieten aarzelend al hun knoppen zwellen met nieuw frisgroen blad.

We hadden inspanningen genoeg geleverd, en in de late namiddag reden we verder naar het 50 kilometer westelijker gelegen Húsavik, bekend om zijn walvissafari’s. We stapten even kort uit, maar de koude joeg ons al snel naar onze overnachtingsplek 10 kilometer ten zuiden van het stadje.

Het avondeten werd snel geprepareerd en hierna gingen we even snel gaan slapen, hoewel het buiten nog steeds licht was. De zon was wel al een tijdje verdwenen en er was weer een egaal grijs wolkendek voor in de plaats gekomen. Zolang het maar droog blijft. We zien het morgen wel.

Groetjes van Ginette, Etienne en Sven.